The Lion of Chaeronea

 The Lion of Chaeronea, a 6-meter-tall monument in Greece, was erected in 338 BC to honor the fallen warriors of a decisive battle. This imposing stone lion stands as a symbol of courage and sacrifice, overlooking the battlefield where Thebes faced the forces of Philip II of Macedon. Its presence reflects the ancient Greek tradition of commemorating bravery with monumental art.

Archaeological excavations beneath the monument revealed a mass grave containing the remains of 254 soldiers. These men are widely believed to have been members of the Sacred Band of Thebes, an elite military unit composed of pairs of male lovers, whose bond was thought to inspire unmatched loyalty and fearlessness in combat. Their complete annihilation at Chaeronea marked the tragic end of one of history’s most legendary fighting forces.

The discovery of the grave and the monument together provides profound insight into the values of ancient Greek society valor, unity, and the deep reverence for those who fought with honor. Today, the Lion of Chaeronea not only stands as a striking archaeological landmark but also as a timeless reminder of the legacy of the Sacred Band and their place in the epic story of Greek history.

Wonders of Earthscape 

Voyager 1

 Since its launch in 1977 Voyager 1 has become the farthest human-made object in history now drifting more than twenty-four billion kilometers from Earth. That distance is so immense that light itself takes over twenty-two hours to travel from the spacecraft to our planet. Even moving at seventeen kilometers per second it would take Voyager over seventy-three thousand years to reach Proxima Centauri the nearest star beyond our Sun. To cross the entire Milky Way it would require an astonishing two point seven billion years. Let that scale truly sink in

In its early journey Voyager 1 revealed the swirling storms of Jupiter and the elegant rings of Saturn giving humanity a close-up look at these distant giants and transforming our understanding of the solar system. After completing its planetary tour the spacecraft did not stop it kept going eventually crossing into interstellar space in 2012 becoming the first human-made object to enter the realm between the stars. This milestone marked a new chapter in our exploration of the cosmos

Voyager 1 carries a unique treasure the Golden Record a copper disc containing greetings in fifty-five languages music from every corner of the globe and sounds of Earth from waves to whales to the laughter of children a message in a bottle for any intelligent life that may encounter it

Despite aging instruments and declining power Voyager 1 continues to send faint signals across the dark void each transmission a testament to human curiosity and ingenuity. Every bit of data reminds us that our reach extends far beyond the cradle of our solar system

In the vast silence of space Voyager 1 sails on carrying the story of a small blue planet and the dreams of those who dared to leave it

Follow WHAT THE FACT to stay updated on extraordinary facts about space exploration and the universe

NASA • National Aeronautics and Space Administration  

Η Παναγία των Παρισίων

 

Η Παναγία των Παρισίων

Το κορυφαίο έργο της ρομαντικής λογοτεχνίας του Βίκτορος Ουγκό

ζωντανεύει στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»,

σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη,

μαζί με έναν θίασο 20 εξαιρετικών ηθοποιών.

Το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, με παράδοση στις υπερπαραγωγές βασισμένες

σε σπουδαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, παρουσιάζει τη θεατρική περίοδο 2025–2026

το αριστούργημα του Ουγκό: μια περιπετειώδης, συγκινητική ιστορία που εκτυλίσσεται

στην καρδιά του μεσαιωνικού Παρισιού, με επίκεντρο τον εμβληματικό Ναό της Νοτρ Νταμ.

Προπώληση εισιτηρίων: https://ipanagiatonparision.theatron254.gr & 212 254 0300

Πρωταγωνιστούν:

Τάσος Χαλκιάς, Βασιλική Ανδρίτσου, Ιβάν Σβιτάιλο, Μιχάλης Μαρκάτης,

Νίκη Παλληκαράκη, Ορέστης Τρίκας, Χρυσάνθη Παπαλεβέντη, Κωνσταντίνος Μουταφτσής

Μαζί τους, οι ηθοποιοί (αλφαβητικά):

Ραφαέλ Αριστοτέλους, Ελίνα Γιαννάκη, Παναγιώτης Δελαβίνιας, Στεφανία Δράκου,

Νικόλας Καλιδώνης, Φιλίππα Κουτούπα, Μαρία Μέντζα, Δημήτρης Μπαμπανιώτης,

Τζούλι Τσόλκα, Κωνσταντίνος Τσουμπάρης, Γιώργος Τσουρουνάκης, Γιάννης Φιλίππου

Πειραιώς 254, Ταύρος – Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»

«Ελληνικός Κόσμος»

Οι Αρχαίοι ΛΑΚΩΝΕΣ εφηύραν την…ΣΑΟΥΝΑ!

 

Οι Αρχαίοι ΛΑΚΩΝΕΣ εφηύραν την…ΣΑΟΥΝΑ!! Την αντέγραψαν οι Ρωμαίοι ως "θέρμες" και οι Άραβες ως "χαμάμ"! Πρακτικές λουτρών για υγιεινούς, θρησκευτικούς, κοσμικούς, θεραπευτικούς ή ακόμα και κοινωνικούς σκοπούς συναντώνται στις κοινωνίες του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Η καθαριότητα του σώματος και η προσωπική υγιεινή ήταν απαραίτητες στους ανθρώπους. Ακόμα και πριν από την κατασκευή λουτρών, οι άνθρωποι καθάριζαν το σώμα τους χρησιμοποιώντας το νερό ποταμών, λιμνών, ακόμη και θαλασσών. Η χρήση αυτών των νερών για μπάνιο αναφέρεται πρώτα από τον Όμηρο, ο οποίος περιγράφει σκηνές αυτού του είδους λουτρών στα έργα του.

Στην αρχαία Ελλάδα, αυτή η υδραυλική τεχνολογία, τα βαλανεία (συγκροτήματα λουτρών) κατάλληλα για μπάνιο και καθαριότητα εμφανίζονται και εφαρμόζονται για πρώτη φορά στους πολιτισμούς των Μινωιτών Κρητών και των Μυκηναίων, σε ξεχωριστά δωμάτια των βασιλικών ανακτόρων.

Στους ιστορικούς χρόνους, η κουλτούρα των λουτρών αναπτύχθηκε χρησιμοποιώντας μόνο κρύο νερό, ενώ στην κλασσική περίοδο ή λίγο αργότερα, το μπάνιο με ζεστό και κρύο νερό εφαρμοζόταν εξ ίσου.

Η επανάσταση των δημόσιων λουτρών συνέβη στην ελληνιστική εποχή, σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα. Τα ρωμαϊκά λουτρά, προήλθαν από τα ελληνικά, και τις λουτρικές ελληνικές εγκαταστάσεις. Ιδιαιτέρως δε το «πυριατήριον»[2] βαλανείο – δωμάτιο ξηρής εφίδρωσης (νυν… σάουνα) – οι Ρωμαίοι το είπαν λακωνικό (laconicum[1]) – δηλαδή εκ της Λακωνίας) και «σπαρτιατικο λουτρο». Οι γνωστές και ως ρωμαϊκές θέρμες ειχαν:

caldarium (ζεστό λουτρό),

tepidarium (ζεστό λουτρό με υπόκαυστο) και

frigidarium (κρύο λουτρό).

Μερικές φορές αυτό το ιδιαίτερο δωμάτιο ήταν εφαπτόμενο του καλντάριου (θερμού δωματίου). Το όνομα εδόθη επειδή ήταν η μόνη μορφή θερμού λουτρού που επέτρεπαν οι Σπαρτιάτες! Εκτός αυτού βέβαια, είναι γνωστό, πως οι Σπαρτιάτες έκαναν και φυσικά παγωμένα ποτάμια λουτρά.

Το λακωνικό ήταν συνήθως ένα κυκλικό δωμάτιο με κόγχες στους άξονες των διαγωνίων και καλυπτόταν από μια κωνική οροφή με ένα κυκλικό άνοιγμα στην κορυφή – βλ. Βιτρούβιος V.10 – από την οποία κρέμεται μια χάλκινη ασπίδα ή δίσκος, με αλυσίδες, ικανή να κατεβαίνει και να ανεβαίνει ώστε να ρυθμίζει την θερμοκρασία! Σύμφωνα με τον αρχαίο Ρωμαίο αρχιτέκτονα Βιτρούβιο, το λακωνικό έπρεπε να τοποθετείται κοντά στο tepidarium, έτσι ώστε να βλέπει προς τα νοτιοδυτικά.

Στην Ελλάδα, το 1996 – 1997 ανασκάφηκε στην ΝΑ. γωνία του αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Αγοράς Θεσσαλονίκης τμήμα ενός βαλανείου, του 2ου αιώνα π.Χ. Αποτελούσε την αίθουσα εφίδρωσης με 25 πυέλους (πήλινες μπανιέρες), στεγαζόταν με θόλο, κατασκευασμένος με οπαίο, για την τοποθέτηση χάλκινου δίσκου, για τον έλεγχο υδρατμών, καθώς και του φωτός και για αερισμό της αίθουσας.

Στα αρχαία λουτρά της Πομπηίας, το λακωνικό βρισκόταν σε μια αψίδα στο ένα άκρο του καλντάριου, αλλά κατά κανόνα ήταν ένα ξεχωριστό δωμάτιο υπερυψωμένο σε υψηλότερη θερμοκρασία και δεν είχε μπανιέρα μέσα. Εκτός από το υπόκαυστο, κάτω από το δάπεδο, ο τοίχος ήταν επενδυμένος με κεραμικούς σωλήνες καπνοδόχου.

Το μεγαλύτερο λακωνικό κτίσμα, ήταν διαμέτρου 23 μ. και το έκτισε ο Αγρίππας στα «Λουτρά του Αγρίππα», στην νότια πλευρά του Πάνθεου, – βλ. Δίων Κάσσιος (53.27.1) – ο οποίος γράφει ότι, εκτός από άλλα έργα, κατασκεύασε και τον θάλαμο θερμού λουτρού, το οποίο ονόμασε ΛΑΚΩΝΙΚΟ Γυμνάσιο. Όλα τα ίχνη αυτού του κτηρίου έχουν χαθεί. Αλλά στις προσθήκες που έγιναν στις «Θέρμες του Αγρίππα» από τον Σεπτίμιο Σεβήρο, ένα άλλο Λακωνικό εκτίσθη νοτιότερα, τμήματα του οποίου εξακολουθούν να υπάρχουν στην «Αψίδα της Τσιαμπέλα» / Arco di Ciambella.

Αρχαία Λακωνικά λουτρά συναντάμε παντού, όπου απλώθηκε ο ελληνικός πολιτισμός: Στην Σαβόνα Λιγουρίας (Albisola Superiore) Ιταλίας στην έπαυλη d’Alba Docilia (παραπάνω φωτ.).

Στην Ναρβωνική Γαλατία, όπου ο A. Bouet διακρίνει 4 τύπους λακωνικού: χωρίς κόλπο, με απλό κόλπο, τετράπλευρο με schola labri (αψίδα με labrum) και τετράπλευρο με δύο αψίδες.

Στην Αγγλία – λ.χ. στην έπαυλη στο Chedworth.

Στην Αλγερία, στην πόλη Τζεμίλα ή Cuicul / Κουϊκούλ.

Παραλλαγή του λακωνικού ήταν το sudatorium (λατ. sudatio), ένα θολωτό δωμάτιο εφίδρωσης (sudor = ιδρώτας) ή ατμόλουτρο (λατινικά: sudationes = ατμός). Ο Βιτρούβιος (V.2) το αναφέρει ως concamerata sudatio. Παρόμοιο με το λακωνικό με την προσθήκη νερού για την παραγωγή ατμού. Για να επιτευχθεί η απαιτούμενη μεγάλη θερμότητα, ολόκληρος ο τοίχος ήταν επενδεδυμένος με κάθετους σωλήνες καπνοδόχου, από τερακότα ορθογώνιας διατομής, τοποθετημένους δίπλα-δίπλα, μέσω των οποίων ο ζεστός αέρας και ο ατμός περνούσαν σε μια έξοδο στην οροφή.

Όταν οι Άραβες και οι Τούρκοι κατέλαβαν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, υιοθέτησαν και ανέπτυξαν αυτό το χαρακτηριστικό στα λουτρά και έτσι έγιναν τα γνωστά ως χαμάμ.

Τα λουτρά και η κουλτούρα των λουτρών εξελίχθηκαν παράλληλα με την ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Η αρχιτεκτονική των λουτρών και ο εσωτερικός σχεδιασμός των λουτρών έχουν συνδυαστεί με πολύπλοκα υδραυλικά συστήματα που αποτελούν μέρος της καθημερινής ζωής των πολιτών της Δύσης.

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ-Γ. Λεκάκης «Λεξικό παραδοσεων». Γ. Λεκάκης «Συγχρονης Ελλαδος περιήγησις». Γ. Λεκάκης «Λακώνων Γη».

Δημοτική Αγορά της Λακωνίας 

Princess Polyxena, daughter of King Priam of Troy

 

In 1994, archaeologists in Turkey uncovered a remarkable tomb dating back 2,500 years, offering an extraordinary glimpse into both history and mythology. This ancient burial site preserves vivid imagery of one of Greek mythology’s most dramatic stories: the sacrifice of Princess Polyxena, daughter of King Priam of Troy, to the ghost of Achilles after the fall of the city. The scene immortalized in stone captures a moment of tragedy, betrayal, and ritual, tying the region to the broader mythological traditions of the ancient Mediterranean.

The discovery of the Polyxena Tomb is significant not only for its age but also for the cultural connections it represents. It illustrates how Greek myths traveled and took root far beyond Greece itself, influencing the art and beliefs of neighboring civilizations. The depiction blends funerary practice with storytelling, showing how mythology was used to convey moral lessons, honor the dead, and reflect on themes of loyalty and sacrifice.

Today, the tomb is preserved and displayed at the Istanbul Archaeology Museum, where visitors can encounter this dramatic retelling of the Trojan War’s aftermath. Through its carvings, the story of Polyxena and Achilles continues to resonate, reminding us of the enduring power of myth and its ability to bridge the worlds of history, legend, and art across millennia.

Historical Footprints 

Queen Zenobia’s Palmyra in the 3rd century AD

 

In the Syrian desert, a queen defied an empire, conquered Egypt, and nearly brought Rome to its knees.

This was Queen Zenobia’s Palmyra in the 3rd century AD, a city of immense wealth and power that rose from the sands.

Built on the profits of the Silk Road, Palmyra was a spectacular oasis of marble columns, grand temples, and bustling markets, a unique crossroads of Greek, Roman, and Persian cultures.

In the 260s AD, the ambitious Queen Zenobia saw a weakening Rome and seized her chance. She broke away, declared her son emperor, and carved out her own Palmyrene Empire across the Roman East.

Her rebellion was audacious, but it would not last. The Roman Emperor Aurelian marched his legions across the desert in 272 AD to restore order.

After a fierce campaign, he reconquered the territory and destroyed Palmyra in 273 AD, ending Zenobia's dream and leaving the city in ruins as a warning to all who would defy Rome.

Yet, Palmyra’s story wasn’t over. In the 4th century, the city embraced Christianity. The great Temple of Bel, once a center of pagan worship, was converted into a church, a powerful symbol of the faith's reach.

For centuries, the city endured, a quiet testament to its layered history. But in 2015, it faced destruction once more. ISIS terrorists deliberately demolished its ancient temples and monuments, targeting not just stone, but a symbol of history and faith they wished to erase.#QueenZenobia #Palmyra #AncientHistory

The History Archives

The imposing throne of Apollo in Amycles

 

Μήπως πρέπει νὰ ἀναθεωρήσουμε κάποτε ἐπί τέλους τὸ στερεότυπο ποὺ θέλει τὴν ἀρχαία Σπάρτη ἄτεχνη καλλιτεχνικὰ καὶ ἀρχιτεκτονικά ; Ὁ ἐπιβλητικὸς θρόνος τοῦ Ἀπόλλωνος στὶς Ἀμύκλες εἶναι μία ἀπὸ τὶς περίτρανες ἀποδείξεις πὼς δὲν ἦταν !

τοῦ Γεωργίου Γεροντόπουλου

Perhaps we should finally reconsider the stereotype that ancient Sparta was artistically and architecturally artless? The imposing throne of Apollo in Amycles is one of the clearest proofs that it was not !Giorgos Geron

Διασκορπισμένα σὲ ὅλα τὰ ἐκκλησάκια τῆς κοιλάδας του Εὐρώτα, σὲ ἕναν μικρὸ λόφο πέντε χιλιόμετρα νότια τῆς σημερινῆς Σπάρτης, βρίσκονται τὰ ἀπομεινάρια τοῦ Ναοῦ Ἀμυκλαίου Ἀπόλλωνα. Ἕνα ἐπιβλητικό, μαρμάρινο καὶ περίτεχνα διακοσμημένο κτίριο τοῦ 6ου αἰ. π.Χ., μὲ τὸ 14,5 μέτρων ἄγαλμά του νὰ ξεπερνᾶ κατὰ πολὺ σὲ ὕψος τὸ ἀρχιτεκτονικὸ οἰκοδόμημα. Ὁ κολοσσιαῖος θρόνος τοῦ θεοῦ φιλοτεχνήθηκε τὸν 6ο αἰ. π.Χ. ἀπὸ τὸ φημισμένο ἀρχιτέκτονα Βαθυκλὴ ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴ Μαγνησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Οἱ μελετητὲς καταλήγουν στὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ ἄγαλμα, προϋπῆρχε στὴ θέση αὐτὴ τοὐλάχιστον μισὸ αἰ. προτοῦ κατασκευαστεῖ ὁ θρόνος.

Ὁ Παυσανίας κατὰ τὸν 2ο μ.Χ. αἰ. φαίνεται βαθύτατα ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὸ μέγεθος, τὴ μορφὴ καὶ τὸν πλούσιο διάκοσμό του ναοῦ, γιὰ τὸν ὁποῖο λέγεται ὅτι εἶχε συνεισφέρει μὲ χρυσὸ ἀκόμη καὶ ὁ Κροῖσος. Παρὰ τὶς διαθέσιμες περιγραφές, οἱ μελετητὲς προτείνουν διαφορετικὲς ἐκδοχὲς γιὰ τὴν ἀρχιτεκτονικὴ τοῦ οἰκοδομήματος, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ μορφή του νὰ παραμένει μέχρι σήμερα ἄγνωστη. Ὡστόσο οἱ ἐκτιμήσεις συγκλίνουν στὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ ναός του Ἀμυκλαίου ἐνδέχεται νὰ ἀποτελοῦσε τὸν ἐντυπωσιακότερο ναὸ τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας.

Ὁ ἱερὸς χῶρος των Ἀμυκλῶν εἶναι ὁ πρῶτος ὀργανωμένος μυητικὸς καὶ λατρευτικὸς ἱερὸς τόπος στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο καὶ συνδέεται μὲ τὴ λατρεία τοῦ Ὑακίνθου, μιᾶς πρωτοελληνικῆς θεότητας ποὺ ἐγκαθιδρύεται ἀπὸ τὴ μυκηναϊκὴ ἐποχή. Στὸ ἱερὸ καθιερώθηκαν οἱ γιορτές των Ὑακινθίων ποὺ συμβόλιζαν τὴ συμφιλίωση τῆς δωρικῆς Σπάρτης, ὅπως ἐκφράζεται μὲ τὸν Ἀπόλλωνα, μὲ τὸν προ-δωρικὸ πληθυσμό των Ἀμυκλῶν, ποὺ ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὸν Ὑάκινθο. Ὁ ναὸς ἀποτέλεσε σημαντικὸ πολιτικὸ καὶ θρησκευτικὸ κέντρο τῶν κλασσικῶν χρόνων καὶ μαζὶ μὲ τὰ ἱερὰ τῆς Χαλκιοίκου Ἀθηνᾶς καὶ τῆς Ὀρθίας Ἀρτέμιδος συνάρθρωναν τὴ λατρεία τῆς ἀρχαίας Σπάρτης.

Τὸ ἀρχιτεκτονικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ Ἀμυκλαῖον ξεκίνησε στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰ. μὲ τὶς ἀνασκαφὲς τοῦ Χρήστου Τσούντα, ὁ ὁποῖος ἀποκάλυψε κτιστὸ ἀνάλημμα καὶ τὸν περίβολο τοῦ ναοῦ. Ἡ ἀνασκαφῇ συνεχίστηκε τὸ 1904 ἀπὸ τοὺς ἀρχιτέκτονες Φουρτβέγκλερ Φίχτερ καὶ τὸ 1907 ἀπὸ τὸν Α. Σκιά, ποὺ μετακινῶντας τὴν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Κυριακῆς ἐντόπισε ἀκριβῶς ἀπὸ κάτω τὸ θρόνο τοῦ ναοῦ. Οἱ ἔρευνες ποὺ συνεχίστηκαν τὸ 1924 ἀπὸ τοὺς ἀρχαιολόγους Ε. Βuschor καὶ W. Von Μassow, ἐπιβεβαίωσαν τὴ λατρεία στὸν χῶρο ἀπὸ τὴ Μυκηναϊκὴ ἐποχή. Τὸ 1966-68, ὁ ἀρχαιολόγος Α. Δεληβοριὰς ξεκίνησε νὰ ψάχνει γιὰ τὰ σπαράγματα τοῦ μνημείου καὶ τὸ 2005 ἐπέστρεψε ὡς ἐπί κεφαλῆς τόy ἀνασκαφικοῦ καὶ ἀναστηλωτικοῦ προγράμματος μὲ μιὰ μεγάλη ὁμάδα ἀπὸ ἐξέχοντες ἐπιστήμονες.

Οἱ ἔρευνες κατέδειξαν ὅτι ὁλόκληρη ἡ ἐκκλησιὰ τῆς Ἁγίας Κυριακῆς ἔχει κτιστεῖ ἀπὸ τὸ ὑλικὸ τοῦ ἱεροῦ, ἐνῷ ἕνα κολοσσιαίων διαστάσεων μαρμάρινο κατώφλι ἐντοπίστηκε ἐντοιχισμένο στὴν ἐκκλησία τοῦ Προφήτη Ἠλία στὸ Σκλαβοχώρι. Στὴν ἴδια ἐκκλησία ἔχουν βρεθεῖ συνολικὰ 15 ἀρχαῖα ἀρχιτεκτονικὰ μέλη, γλυπτὰ ἢ κιονόκρανα, κι ἕνα ἀκόμη στοὺς Ἁγίους Θεοδώρους. Στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἔχει ἐπίσης βρεθεῖ ἐνσωματωμένο ἀρχιτεκτονικὸ ὑλικὸ ἀπὸ τὸ θρόνο, ἐνῷ ἀρχιτεκτονικὰ μέλη ἔχουν συγκεντρωθεῖ καὶ ἐκτίθενται στὸ Ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο Σπάρτης. Αὐτὰ περιλαμβάνουν τμήματα ἐπιστυλίου καὶ σίμης, δόμους, ὀρθοστάτες, πλάκες δαπέδου, σπόνδυλους κιόνων, παραστάδες γιὰ θύρες, πλάκες ὀροφῆς καὶ κιονόκρανα τριῶν διαφορετικῶν τύπων ποὺ συνδυάζουν στοιχεῖα ἰωνικοῦ καὶ δωρικοῦ ρυθμοῦ περιγράφοντας τὴν ἀρχιτεκτονικὴ ἰδιαιτερότητα τοῦ ναοῦ.

Στόχος τῶν ἐπιστημόνων εἶναι ὁ ἐντοπισμὸς καὶ ἡ συγκέντρωση τοῦ ἀρχαίου ὑλικοῦ καὶ ἡ ἀνασύσταση, στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ, τοῦ περίφημου αὐτοῦ οἰκοδομήματος.

Sanctuary of Apollo, Amyclae, Sparta

Archaeological Development

The site was first excavated by a Greek archaeologist in 1980. The remaining archaeological evidence from the site includes the retaining walls, circuit walls, evidence of foundations dating to various periods, and a circular altar.

The retaining walls around the sanctuary were made of local conglomerate stone, and are architecturally designed to work with the steep slopes of the hill. The precinct indicates that there have been extensions and repairs made to it, as well as general measures of maintenance carried out during the Roman and Byzantine periods.

Found at the site is also archaeological evidence of the Throne of Apollo Amyklaios by Archaic artist Bathykles (Vathykli?) from Asia Minor. A stoa-like building enclosed a colossal statue of Apollo on three sides and was decorated with reliefs. The tomb of Hyacinthus is used as a statue base, combining the two local deities together. The statue is thought to have been erected around the 7th or early 6th century BC, with the throne/temple complex being created around it in the later 6th century.

The only remaining part of the throne is the foundation, four metres long and one metre high.

Base

According to Pausanias (the only real description of the throne complex that we have) the colossal statue was approximately 14 metres high and made of wood lined with bronze plates. A votive bas-relief from the Classical period found in Amyclae and a few coin depictions give us a general image of the statue.

Reconstruction

The circular altar is dated to the second monumental phase of the sanctuary. During a restoration project in 2009 part of the altar was reconstructed, indicating its size to be about 8 metres wide and 4 metres high.

Ancient Greek Civilization - Αρχαία Ελλάς